Het is lekker
makkelijk om vanachter de krant te oordelen, of hangend op de bank voor de
televisie je mening te geven. Je weet namelijk nooit hoe het echt zit, je bent
er simpelweg niet bij geweest. Ik heb dat deze dagen heel sterk met alle ophef
over Camiel Eurlings. Toen hij nog bevlogen zijn werkzaamheden deed, was het
voor de Limburgers, “us Camilke”. Nu de man van zijn voetstuk is gevallen, is
niemand meer vóór hem. En ik was er niet bij, ik heb niet met hem gewerkt. Ik
weet niet hoe de man functioneert en of zijn karakter opvliegend is. Maar wat
ik wel weet, is dat zolang hij aan de top stond, iedereen trots op hem was. De
man was publiek bezit, zeker voor de Limburgers.
Maar er zit ook
jaloezie. Een gewone jongen, net als alle anderen, maar Camiel brengt het tot
diplomaat en topman van de KLM. Als de man dan omvalt, dan is er ook
iets als voldoening en dat zijn rare psychologische dingen.
Iedereen die een
publieke functie heeft zou dus een onbesproken gedrag moeten hebben. Maar dat is
een utopie. Ergens staan wijze teksten; wie een onbeschreven gedrag heeft,
werpe de eerste steen. Tegenwoordig worden er niet meer mensen gestenigd met
stenen, maar woorden hebben dezelfde uitwerking. Als Camiel sporter zou zijn
geweest, heersend kampioen op de 10 kilometer schaatsen ofzo, hadden wij het
hem dan allang vergeven?
