Parmantig zat ze achter het stuur,
de rij-instructeur naast haar. Ik denk niet dat ze nerveus was. Ze draaide met
een te kleine boog het toegewezen parkeervlak in, dus stond de lesauto op twee
parkeerplaatsen. Kordaat zette ze de auto in de achteruit en kon toen recht insteken.
En dan maar afwachten of het afrijden goed genoeg geacht wordt.
Ze stapte uit, eerst de stok en
daarna haar benen één voor één. Haar gehoorapparaat schoof ze nog even recht en
waar ze het tasje weghaalde weet ik niet maar dat had ze ook nog bij haar. Haar
dochter, die ook al boven de vijftig moet zijn, stond op haar te wachten. Ze
bood haar moeder een arm aan, maar dat negeerde ze. Fier liep ze achter de
rij-instructeur aan, die zijn pas iets inhield.
Het zou mooi zijn als ze nog lang
kan autorijden, haar zelfstandigheid mag behouden. De kleine stukjes naar de
kinderen en naar de winkel kan rijden. Haar kleiner wordende lichaam nog net
boven het stuur uit. Met veel concentratie de auto laten doen wat zij wil.
Na een kwartiertje liep ze gearmd
met haar dochter weer naar buiten. De dochter stapte achter het stuur van de
kleine corsa, ze wachtte nog even tot haar moeder de gordel om had gedaan.
Waarschijnlijk is dat de situatie; voor altijd op de bijrijdersstoel.
