Al zoveel geschreven, ik vroeg me
zelfs af of het al klaar was. Of eigenlijk meer van, volgens mij ben ik er wel
klaar mee. Totdat ik een overzichtstentoonstelling van Vincent van Gogh bekeek.
Met prachtige heldere zonnige kleuren schilderde hij landschappen en mooie
taferelen. Dat zijn werk niet altijd zo uitbundig is geweest, laten de donkere
schilderijen zien. Zijn levensverhaal gaat niet over de rozen. Wel over
zonnebloemen!
Het meest bijzondere vond ik echter
zijn woorden. Hij heeft in zijn leven meer dan 900 brieven geschreven. De
meesten aan zijn broer Theo. Nu was het in die tijd gebruikelijk, om elkaar via
brieven op de hoogte te houden. Ze vertellen zijn leven, zijn zoektocht. De
angst voor depressies. De hoop op goedkeuring van zijn schilderwerk. En in
haast poëtische woorden beschrijft hij wat hij wil schilderen. Waarbij hij
vooral wil uitzoeken hoe hij de kleuren zo goed mogelijk kan weergeven.
Een zon, een licht dat ik, bij gebrek aan
beter, alleen maar geel kan noemen - bleek zwavelgeel. Bleek citroengeel, goud.
Wat is geel toch mooi!
Ah, mijn waarde Theo, als je de olijfbomen
in deze tijd toch eens zou kunnen zien... De oud-zilveren & groenig
zilveren bladeren tegen het blauw. En de oranjeachtige, bewerkte grond. Dat is
heel iets anders dan ze in het Noorden denken - het is zo fijn, zo verfijnd!
Vincent van Gogh, pas groot geworden
na zijn dood. Hij kwam er achter dat zijn passie, het schilderen, zijn leven
wás. De uitdaging van het zo goed mogelijk vast leggen van wat hij zag. Hij
zegt op een gegeven moment dat hij de creativiteit nodig heeft. Hij leert ons
in ieder geval dat zien iets anders is dan kijken. Hij kijkt met ogen van een
schilder!
Ik kan voor geen meter schilderen.
Laat mij maar een beetje creatief met woorden zijn.
Bedankt voor de inspiratie.
Hotske
