Als je niet meer gedoogt kun je altijd nog droedelen. Dat zagen we afgelopen week. Droedelen is gedachteloos tekenen. Je kent het wel. Als je zit te wachten, wat papieren voor je hebt liggen, toevallig een pen in de hand, dan komen er van die kras-en streepfiguren op het papier. Iedereen droedelt wel eens.
Waar iedereen ook mee bezig is, ook tijdens belangrijke debatten, is smsen. De dames en heren politici smsen en twitteren wat af. Ik ben nog geen volger, maar ben wel razend nieuwsgierig naar hun digitale boodschappen. Zou het inhoudelijk zijn, of zou er zo nu en dan tussen zitten: “ ben weer laat thuis, sorry x” of “van harte, ben nog in de kamer kom in het weekend om een borrel”.
Of het smsje dat Maxime hoogstwaarschijnlijk naar zijn vrouw stuurde: schat, er komt zo een chauffeur, wil je mijn donkerblauwe pak meegeven? Want de heren wilden netjes verslag doen van het mislukken van hun missie.
Nog een bijzaak van afgelopen week is het zwarte schrift van Maxime. Geen secretaresse die van aantekeningen een verslag maakt, nee Maxime heeft zijn eigen schrift. Vast bij de Hema gekocht. Zo’n schrift met harde kaft. De kinderen moesten het maar naar het Rijksarchief brengen als hem iets overkomt. Dan kunnen we na 25 jaar lezen hoe Maxime de zeven weken Catshuis heeft beleefd.
Maar de helden van deze week zijn Sap, Slob en Pechthold, ere wie ere toekomt. Al hebben ook zij perioden van intensief droedelen gekend.
Hotske 29 april 2012
