Het is dikke winter. ’s Nacht rond de min 17 en ook overdag strenge vorst. Het doet bijna zeer aan je neus als je de koude vrieslucht inademt. En vrijdag viel er een dik pak sneeuw. Ineens zitten we midden in een kerstkaartenwintertafereel. Echte winter met echte winterpret. De schaatsen uit het vet, dikke pet op, wanten aan en het ijs op. IJsbanen zijn leuk om op te schaatsen, maar er gaat niks boven echt natuurijs. Op enkele plaatsen kan geschaatst worden.
Daar moeten we het voorlopig mee doen. En daar zijn we in februari allang blij mee. Het is prachtig zonnig weer en groot en klein geniet van sneeuw en ijspret. Ons hart klopt sneller en de geest van ons erfgoed echoot over de sloten en vaarten. Het schaatsen zit in onze genen. Winter leeft in ons hart.
Over tochten praten we niet. Over de tocht der tochten al helemaal niet. We willen geen fragmenten van 1963 op televisie zien. We willen geen zaterdagkrant vol met oud historisch nieuws. En we willen al helemaal geen speculaties van mensen die er geen verstand van hebben.
Heb het niet over de tocht langs elf steden. Kom niet aan de rayonhoofden en aan voorzitter Wiebe Wieling. Kom niet aan de Friese cultuur en bedenk al helemaal niet dat het vast wel “oan giet”. Het is niet onze nuchterheid, wij zijn gewoon realistisch en snappen dat ijs nauwelijks aangroeit onder een sneeuwdeken. We weten dat er nog veel nachten –10 nodig zijn. Voordat er ooit, heel misschien eens duizenden langs de steden zouden kunnen schaatsen.
Maar áls, als er vele schaatsers starten in het pikkedonker in Leeuwarden. Schaatsend naar Snits en Sleat. En in de schemer over de Sleatemar aankomen. Kom dan mee genieten en beleef het volksfeest. En kijk dan naar Fryslân op syn best.
Lit mar komme!
Hotske 6 febr 2012
