Het klinkt zo bekend: “het zijn de kleine dingen die het doen”. Een glimlach en een vriendelijk woord. Het is, zoals de rijmregel zegt, wat een ieder graag hoort. In dat rijtje van aardigheidjes past ook het volgende verhaal.
Vandaag gaat ze het doen. Met nog iets van schroom stapt ze de bloemenwinkel binnen. Achter in de fris ruikende zaak staan emmers met prachtige verse rozen. Ze zoekt vol aandacht de grote roze rozen uit. De knop is zo groot hij zou niet eens in haar hand passen. De bloemblaadjes zijn zorgvuldig om elkaar heen gevouwen. Zo mooi als alleen een roos kan zijn. Elke roos krijgt een kaartje. De tekst luidt: Ik wens je een fijne dag en veel geluk.
Je snapt het al, ze gaat de rozen uitdelen aan onbekenden op straat. De eerste is voor de bloemenman. Hij is verrast. Hij krijgt nooit bloemen. Niemand bedenkt het om bloemen aan een bloemenman te geven.
Dan de straat op. In een bekende stad ontmoet ze onbekende mensen. Het zijn korte mooie ontmoetingen. Een vrouw vraagt: “waarom?”. Omdat ik vandaag iets aardigs wil doen, reageert ze lachend. Een man zegt: “waar gaat dit van uit? Ze zegt triomfantelijk: van mij! Een jongen kijkt verwonderd op. Hij moet eerst zijn oordopjes uitdoen om contact te maken. De laatste roos is voor een oudere mevrouw ze duwt de invalidewagen van haar man voort. Ze is dankbaar. Ze recht haar rug en fier loopt ze verder met de grote roze roos in haar hand.
In de stad schijnt de zon iets feller. Is de dag iets lichter, is de tred van de mensen iets soepeler en is er een glimlach op de gezichten.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Hotske 30 januari 2012
