Eigenlijk
zou iedereen een eindejaarsconference moeten houden, het jaar op 31 december
tegen het licht houden. Natuurlijk kan dat niet, maar Claudia de Breij deed het
wel. Het leverde ons een mooie oudejaarsavond op en het leverde haar zelf ook
iets op. Ze nam namelijk een jaar de tijd om het leven te bekijken, om voor en
tegens af te wegen. Ze bedacht welke woorden je wel of niet kunt gebruiken. Ze
twitterde geen oneliners en ze liet haar mening ook niet in talkshows horen. Ze
bekeek alles vanaf de zijlijn, de helikopterview. Er kwam ruimte voor
integriteit, voor nadenken en voor respect.
Een
column schrijven komt een beetje in de buurt, je signaleert, je denkt, je kiest
woorden en hoopt dan het een beetje goed zal landen. Meer mensen zouden dat
moeten doen. Niet allemaal een column schrijven natuurlijk, want dan is het ook
zo vol in de krant, maar bekijken vanaf de zijlijn.
Hele
volksstammen, ik bedoel daar veel mensen mee, zitten tegen een burn-out aan of
vinden het leven een strijd. En dat is het ook wel, maar het scheelt al als je
niet elke dag een mening over alles hoeft te hebben. Het scheelt al, als je na
een paar dagen kunt bedenken dat je je druk maakte over iets wat al is
opgelost. Het scheelt al, als je op de zijlijn staat van een wereld die toch
gewoon door draait. Doet me denken aan; wel in de wereld maar niet van de
wereld, begaan maar niet verloren. Je leeft in deze wereld dus je ziet en
ervaart je doet wel degelijk mee, maar je wordt er niet door weggevaagd. Bedenk
zelf maar hoe diep je wilt denken. Want deel twee zou zomaar kunnen zijn; zo
binnen zo buiten. Over wat er buiten in de wereld gebeurt en wat dat doet met
wat er in jou gebeurt.
