Ze zei het echt; ‘en
dan is er alweer een dag van allemaal verplichtingen voorbij’. Dat de dagen
voorbij vliegen dat weten we allemaal en nu december in zicht is, merken we ook
dat de jaren snel voorbij gaan. Maar ze omschreef haar dag als allemaal
verplichtingen. Eerst had ze gewerkt, daarna boodschappen gedaan, een afspraak
bij de tandarts waar ze net op tijd was en ze moest nog met één van de kinderen
naar logopedie. Ze zuchtte terwijl ze de verplichtingen opsomde. Ik voelde de
zwaarte van haar dag. ‘En ook de hond moet nog uitgelaten worden’, zei ze.
Lieve vrouw, we hebben het allemaal, soms is alles een moeten. Ik kon haar dag
niet mooier maken en ook niet zeggen dat ik ook nog moest koken en dat er nog
boeken naar de bibliotheek moesten en dat mijn zomerjas nog gewassen moet
worden, dat helpt haar niet.
Het enige wat
misschien een beetje helpt, is de manier hoe je er naar kijkt. Als je van alle
moet-dingen toch de lol kunt in zien. Maar dat gaat niet altijd vanzelf. Bij
haar niet, bij mij niet en bij jou niet. Deze vrouw is een prachtig mens en
waarschijnlijk kwam het zinnetje er per ongeluk uit, maar het zette me wel aan
het denken. Het is ook heel eerlijk, want we willen de buitenwacht laten zien,
dat alles altijd van een leien dakje gaat. Maar dat klopt natuurlijk niet. Ik
ken de vrouw, het is een sterke vrouw. Ze weet dat de dagen niet allemaal
hetzelfde zijn, soms voel je je een rups, traag en zwaar klevend met al je
voeten aan de grond, niet vooruit te branden. En soms ben je de vlinder en
dartel je door het leven.
Zo gaat het, dag in
dag uit.
