Wel vaker heb ik gezegd, dat ieder
mens een verhaal heeft, of misschien wel zijn verhaal is! En als je dan door de
straten loopt en al die mensen ziet, dan zou ik de verhalen willen horen. Wie
ben je en wat heb jij te vertellen?
Vanuit de verte zag ik hem al
aankomen, ik kon niet om hem heen. Hij straalde van oor tot oor. Ik zag niet
wat hij had gekocht maar hij was dik tevreden met zijn aankopen. Aan zijn hand
bungelden allemaal tassen, waarschijnlijk met leuke kerstcadeaus. De andere
hand duwde een wandelwagen vooruit. En hij zal vast en zeker een trotse vader
zijn geweest. Maar je zag alleen maar de man met de brede lach. En die lach
ging niet om de kleine dreumes in de wandelwagen. Nu snap ik ook wel dat
kinderen niet altijd alle aandacht hoeven, die zij opeisen. Maar de man wekte
de indruk dat zijn hand met kinderwagen zeer weinig aandacht kreeg. Het leek
bijna een automatisch beweging, de hand die de buggy duwde. Een man in twee
gedeelten, een hand met de tevreden lach en de andere hand met het kind waar
ook iemand op moest passen. Hij was met zijn zoontje op stap, het kind was nog
te jong om later ooit iets van de middag te herinneren. Maar ergens riep het in
mij; zing dan met het kind, of praat er mee, of laat hem in ieder geval voelen,
dat je uberhaupt weet dat dat kind in die wagen zit.
Heerlijk om naar mensen te kijken, daar
zijn markten en winkelstraten voor gemaakt. Deze man valt op, ik zag hem al van
ver. Een man met een lach en ook nog een kind. Maar, man wat wil ik graag je verhaal
horen. Het ga je goed, jij en jouw zoon!
