Snel las ik de krant, of eigenlijk
alleen de koppen. En alle dagen staat er wel één of andere crisis beschreven.
Of het nou een persoonlijke een maatschappelijke, een financiële of een klimaatcrisis
is, het wemelt er van. In de snelheid van het koppen lezen, las ik niet goed.
Ik las “circus” in plaats van “crisis”. Begrijp me goed, sommige situaties zijn
echt crisis en ik wil niets onderschatten, maar als het wel één heel groot
circus is? Een opgetuigd allegaartje?
Een circus, met de lach van een clown,
de spanning van de artiesten, het plezier van kinderen die toch allemaal eens
naar een circus moeten zijn geweest. Is het hele leven een circus? Hobbelen we
van voorstelling naar voorstelling?
Een Freudiaanse vergissing. Wanneer
een vergissing bestempeld kan worden als Freudiaans, dan betekent dat volgens
de leer van Freud helemaal niet een vergissing, maar een mogelijke onderdrukking
van het onderbewuste, een andere waarheid of iets van wensdenken.
Conclusie lijkt dan, dat deze vergissing
in lezen wellicht geen echt vergissen is. Zou het leven dan een “heel circus”
zijn? Levend van voorstelling naar voorstelling, uitzoekend of je de clown
bent? Of balanceert op het koord van het leven? Of degene bent die de regie wil
houden en dus de circusdirecteur uitbeeldt? Of ben je toeschouwer en zit je een
beetje schaapachtig in het grote publiek?
Bedenk het zelf maar. Ik zal er ook nog
eens over nadenken.
