Het waaide hard. Echt heel hard en
de boom verloor. Hij kon niet anders. Een volle windvlaag denderde om de hoek
van het huis en was sterker dan de wortels van de lijsterbes. Al jaren staat
hij in de voortuin, ooit gekregen als geboorteboom. Er wordt op hem gepast hij
is verbonden met één van onze kinderen.
Al die jaren is er ook de zorg om de
boom, hij is namelijk niet goed geworteld. Niet goed geaard. Hij staat niet
stevig met zijn wortels in de grond. Elke gezonde sterke boom heeft onder de
grond net zo veel wortels dan takken boven de grond. Maar onze lijsterbes is
maar voor de helft geworteld. Al van af het begin heeft hij moeite met zijn
wortels. Hij staat op een hoek en is elke keer de dupe van stormvlagen. De
helft van de wortels wordt dus steeds losgetrokken.
Als je naar de boom kijkt zie je het
niet, hij doet zijn best, staat goed in het blad. Maar afgelopen week werd hij
letterlijk omver geblazen. Hij lag om en dat deed zeer. Sterke mensenhanden
hebben hem weer overeind gezet. Een stuk touw geeft hem aan twee zijden steun.
Het gezonde verstand zegt; hij redt het niet. Maar hij staat al achttien jaar!
Een bomenfluisteraar hebben we niet nodig, we snappen dat hij uit alle macht
probeert te aarden op de plek die eigenlijk te veel windvang heeft.
Wij fluisteren wel tegen hem, dat we
blij zijn met de lijsterbes. Dat hij speciaal is omdat hij een geboorteboom is.
De boom weet dat hij in evenwicht moet zijn, je moet goed aarden, stevig staan
om de stormen aan te kunnen. Het kind weet dat ook. Ze ziet het letterlijk in
de voortuin.
Hotske
