Het leek alsof er geen inspiratie
was. Dat klopt niet helemaal, want inspiratie heb ik altijd. Dat gaat over de
drive om iets te schrijven, de lol die een hobby of een talent met zich mee
brengt. Maar de uitvoer is iets anders, er leek niets te gebeuren dat het
beschrijven waard was. Om dan achter een beeldscherm te gaan zitten wachten
schiet niet op, zo werkt het niet. Wat wel werkt is alert zijn. Dat werkt
altijd. Alert, bijna waakzaam zijn om te observeren wat er gebeurt.
En op het moment dat mijn verstand
de mogelijkheid overweegt om aan een columnloze week te beginnen, komt hij
binnen. Lang leve de beroepen die bestaan uit contact met mensen. We zijn
werkelijk een boeiende soort. Hij kwam binnen en zijn uiterlijk was bijzonder. Grijs
haar en grijze baard, vooral veel haar en veel baard. En ergens in die baard
was een mond, want uit de baard kwam een pijp. De pijp stonk, maar daar ging
het niet om. De man had een uitstraling, werkelijk een erg relaxed mens. Hij
nam het leven zoals dat komt. Naast de weinige woorden die hij sprak, zeiden
zijn ogen zoveel meer. Hij wilde zijn ervaring delen; moeilijk doen is overbodig,
ga mee met het gemak van het verstrijken der dagen. Je kunt het jezelf
gemakkelijk maken als je buiten de enge en vaste regeltjes loopt. Zeker de door
jezelf opgelegde regels.
Pak het smalste wandelpad, het verst
weg van de gebaande paden. Daar zijn de regels losser, hoef je alleen maar
alert te zijn op wat het leven je brengt. Je leeft een treetje dieper als je
alert bent, daar liggen de schatten van het leven. In ieder geval zijn daar de onderwerpen
voor mijn columns.
