Haar fietsje had ze aan de kant van
de weg neergelegd. Ze stond in het gras en ze zong, het klonk prachtig. Een
liedje met stappasjes, maar daar maakte ze een dansje van. Ze draaide in het
rond. Haar krullende haren vlogen alle kanten op. Natuurlijk wil zo’n
spring-in-het-veld-meisje een rok aan. Ze had uitgevonden dat je gewoon over de
spijkerbroek een rok kon aantrekken. De rubberen laarsjes waren vooral voor het
gemak. Nat gras maakt dan niet uit.
Ze voelde dat ik naar haar keek. En heel
even hield ze in, om daarna haar ritme weer op te pakken. Dansend door het
leven. Ze checkt geen laatste appjes, ze kijkt niet naar buienradar, ze maakt
zich geen zorgen om haar optreden midden in de wereld. Ze is er gewoon, ze
bestaat. Leeft in haar wereldje op die ene vierkante meter gras.
Ik ken haar verhaal en alleen daarom
al, krijgt zij mijn aandacht. Laten we luisteren naar de verhalen. Echt
luisteren, niet daar overheen weer je eigen ervaring, maar laten we luisteren.
Verhalen maken de mens, maken het individu. Het maakt de mens bijzonder. Luister
naar het verhaal.
Het is oké als je je zorgen maakt
over regen, het is oké als je op de hoogte wilt blijven van het laatste nieuws.
Het is ook oké als je met je vrienden appt. Maar luisteren naar de verhalen is
zo mooi. Iedereen heeft een verhaal. Het heet compassie als je mee leeft en het
heet empathie als je je in iemand kunt inleven, misschien zijn we dat een
beetje vergeten. Ga maar luisteren. Voorbij de mooi-weer-praatjes, bestaan de
mooiste verhalen van de mooiste mensen.
Hotske
