Jaren geleden trof ik een man, hij
had het garagebedrijf van zijn vader overgenomen. Hij hield van de handel,
reparaties vond hij een uitdaging, alles was te repareren zei hij. Maar de
handel was zijn passie. Op het moment dat internet kwam ging het mis.
Autohandelaren zetten hun tweedehands auto’s op het net. Dat kon hij niet. Hij wilde
dat ook niet. Een aantal jaren waren de mensen uit het dorp nog trouw, maar
zijn aanbod was natuurlijk te klein. Hij klust nu nog aan de auto’s van buren
en familie. De passie voor de handel is er nog steeds, maar hij kan niet meer
mee doen.
Afgelopen week zag ik op televisie
een futuristische bril, het ding kan alles zien. Geef je opdracht voor het
maken van een foto, dan doet hij dat. Wil je een filmpje, dan kan dat ook. Je
hoeft het alleen maar te roepen. Wil je informatie over je omgeving dan vertelt
dat ding exact wat je wilt weten. Er zijn ook horloges op de markt die dezelfde
informatie kunnen geven. Ik heb me er niet in verdiept, ik weet niet of ik wel
mee wil doen.
Bij al dat moderne spul, voelde ik
me ineens wel heel oud. Ik zag me al zitten als een oud beppetje, kinderen en
kleinkinderen proberen mij nog uit te leggen dat ik ook zo’n bril moet. Of zo’n
horloge om een oud verschrompeld polsje met pigmentvlekken. En waarschijnlijk
zijn er op dat moment als ik zo oud ben, alweer nieuwe ontwikkelingen waar we
nu nog helemaal geen voorstelling van kunnen maken.
Ik moest denken aan de garagehouder,
de vooruitgang blokkeerde zijn passie. Zo moet het in ieder geval niet.
Hotske Batteram.
