Als je in december een tuincentrum
binnenloopt, dan is het werkelijk prachtig om te zien wat er allemaal
uitgestald staat en te koop is. Kerstbomen zijn versierd en op kleur bij elkaar
gezet. In het sfeervolle tuincentrum stond ik in het roze gedeelte, de rode en
zilveren afdeling had ik al gezien. Het parelmoer en het roze was er in alle
tinten. In ballen, kaarsen en slingers. Het zag er prachtig uit.
De moeder en het meisje waren op de
koude winterdag ook naar het tuincentrum gekomen, op zoek naar mooie kerstspulletjes.
Het meisje was een jaar of vijf denk ik. Ze had een mooi winterjasje aan en
prachtige blonde lokken om haar lieve gezichtje. Ze vond al dat roze prachtig.
“Mama mogen we deze? “, riep ze. Ik keek om, haar enthousiasme klonk
aanstekelijk. In haar handen hield ze een hele grote roze kerstbal. Haar ogen
straalden.
Het mocht niet van de moeder, de bal
was te groot en te duur. En hoogstwaarschijnlijk paste het roze niet bij de rest
van de kerstversiering.
Maar, dozen met kerstspullen die één
keer per jaar van zolder worden gehaald, zitten vol met herinneringen. Ik heb
een heel klein sneeuwpopje van stof, het is al vijfendertig jaar oud, denk ik.
En een kaars in de vorm van een kerstboompje, die branden we niet op, omdat de
gedachten er om heen te dierbaar zijn. Een klein stalletje, twee zingende
engeltjes en heel veel kerstballen. Ik kreeg afgelopen week een mooie kerstbal
van glas, waar ik heel blij mee ben. En zo heeft alles zijn eigen verhaal. Een
eigen herinnering.
Het meisje is haar roze kerstbal
allang vergeten, maar het had een mooie herinnering kunnen worden. Een grote
glanzende roze kerstbal die voor dit ene jaar niet past in de kerstboom maar
wel voor jaren een mooie herinnering zou zijn geworden.
Hotske Batteram.
