Alweer is er bijna een jaar als een
schaduw voorbij gevlogen. Ik vond dat vroeger rare zinnen, “uren, dagen, maanden,
jaren vliegen als een schaduw heen”. Een dag vond ik dan nog het gemakkelijkste
om over na te denken. Als op het einde van de dag de zon onder gaat zijn de
schaduwen ook weg en de dag dus ook. Zoiets bedacht ik dan.
Het jaar is inderdaad in een flits
voorbij, één keer knipperen met je ogen en het is alweer Kerst. Weer bedenken
of het kalkoen of rollade wordt, waar we eten en met wie. Ik ben alweer te laat
met kerstkaarten versturen en ik wil ook nog alles lezen wat er te wachten ligt
aan boeken en vooral aan leuke en interessante bijlagen in de kranten. Gelukkig
staat de kerstboom al, maar kerststukjes maken is te laat en ik moet nog
kaarsen kopen.
Eigenlijk moeten we in deze donkere
dagen veel te veel. Ergens klopt hier iets niet. In dagen waar de nacht het
langst is en de dagen kort daar zouden wij een beetje moeten mijmeren over
alles wat is geweest en wat denken over wat gaat komen. En vooral even stil
zijn. Vroeger was het stiller om ons heen, niet voortdurend geluid, niet
constant berichten vanuit de hele wereld. Niet steeds appjes van iedereen, die
je toch elke dag ziet.
We moeten in deze tijden ons best
doen om even stil te zijn. Afgelopen week was ik op het strand. Het lawaai was
enorm, de zee bulderde en gooide de golven op het strand. De wind gierde om ons
heen. Het duurde een hele tijd voordat het in mijn hoofd ook stil werd.
Gedachten aan wat ik had afgerond, wat er nog moest gebeuren, en dat ik geen
zin had in kerstkaarten versturen. Ook al zijn er veel lieve mensen die ik van
harte fijne feestdagen toe wens. Dagen met gezellige drukte maar ook een beetje
stilte.
Het is echt wel een mooie wens; “prettige
kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar”. Maar dit kan toch ook: “Fijne dagen en
een beetje stilte”.
Hotske.
