In de afgelopen week kwamen er wel
onderwerpen voorbij. Er drijft dan iets boven, wat goed is voor de column. Het
werd reizen, of op reis. Ik vind dat bijna magische woorden, op reis gaan. Je
hebt je thuis, je eigen plek en dan trek je de wijde wereld in. Op zoek naar,
ja, naar wat? Vrijheid, plezier, een nieuwe omgeving? Je neemt in ieder geval
je ervaring weer mee naar huis.
“Op reis” vind ik mooie woorden,
omdat ze ook staan voor je levensreis. Je leeft je eigen weg, gaat op zoek,
naar, ja, naar wat? Naar je doel? Je waarden? Je dromen? Je bestemming? Ook
zo’n mooi woord: bestemming. Daar waar je voor bestemd bent. En dat vind je op
je reis. Ik vind het dan ook een mooie groet, om iemand een goede reis te
wensen. Je leeft je leven en de ervaringen van je reis neem je mee in de dagen
die komen.
Donderdag kregen de woorden “op
reis” een hele andere lading. Mensen, gezinnen die zich hadden voorbereid op
een mooie reis, kwamen niet op de bestemming. Het vliegtuig van vlucht MH 17
crashte. Familie, bekenden en vrienden hadden hen een goede reis toegewenst,
het werd echter hun laatste reis.
Niemand weet hoe zijn reis zal
verlopen. We weten zelfs niet hoe de dag zal gaan. Allemaal zijn we onderweg,
op reis. Alle mensen die slachtoffer zijn geworden, hadden vast nog plannen,
dromen of een zoektocht voor de boeg. Nog niet op hun bestemming. Zo abrupt een
einde aan hun reis.
En wij? We gaan verder ieder op zijn
eigen reis.
Hotske.
