Hierbij mijn inzending van de schrijfwedstrijd van het tijdschrift Happinez. Uit honderden inzendingen werden drie winnaars gekozen. Mijn epistel zat bij de volgende twaalf. En werd gepubliceerd op de site van Happinez. Het onderwerp van de wedstrijd was: gedeeld geluk. Ik heb gekozen voor een heel speciale invulling, de jury heeft dat gewaardeerd. Erg blij met de vermelding.
'Een gat in mijn sok', door Hotske Batteram
Ik zie het pas op het moment dat ik mijn laarzen aantrek. De teen naast mijn grote teen prijkt triomfantelijk door mijn zwarte sok. Als eigenwijs, zelfstandig teentje steekt hij zijn nek uit en ik kan voelen dat hij blij is. Hij baadt vol genoegen in het daglicht. Even moet ik de strijd aangaan met een ingebakken verwachtingspatroon, om als keurig opgevoed meisje een nieuwe sok aan te trekken, maar het vrolijke vrijheidsgevoel van mij en dat van mijn teen wint. Ik ga dus op pad met een gat in mijn sok.
Als eerste kom ik in de supermarkt. Ik haal mijn boodschappen, en bij elke stap voelt mijn teen het ruwe leer van mijn laars. Zowel mijn teen als ik loop met een grote glimlach door de winkel. In de auto voelt mijn teen zich oppermachtig, ik heb het gevoel dat het gaspedaal door die ene teen wordt ingetrapt en dat hij met gemak de hele auto bestuurt. Op de terugweg ga ik even langs bij onze buurman, hij is al een aantal dagen grieperig en ik breng de man een mooie bos tulpen. Gelukkig is hij weer aan de beterende hand en we drinken samen een kopje thee, ik voor de gezelligheid en hij om de lastige koorts te temperen. En al die tijd geniet mijn teen van het gesprek, hij is aanwezig. En mijn teen zorgt ervoor dat ik ook aanwezig ben in het gesprek. Mijn gedachten tollen niet overal naartoe tijdens het praten, nee, mijn teen houdt me in het nu.
Tijdens het eten koken loop ik op sokken over de plavuizen die in onze keuken liggen. Mijn blote teen voelt nu werkelijk dat de plavuizen hard zijn, en een beetje afgekoeld nadat ze de hele dag voor warmte hebben gezorgd. En ik voel dat mijn teen intens voelt. Tijdens het eten wordt mijn teen alom uitgelachen, maar het deert ons niet. Zijn plek onder de tafel is prima en geeft even rust aan het bestaan. Opruimen en afwassen doe ik met net even iets meer plezier dan anders; mijn teen is erbij. Een van mijn kinderen kan het niet nalaten om het gewijde gat ruw open te trekken. Even voelt het als een aantasting van de privacy van de tenen, maar al gauw zijn ze medespelers in het spel van de eigenwijze teen. Ze genieten van de naaktheid en als ik op de bank zit, met mijn benen languit, prijken er vijf blote tenen omhoog. De koele lucht van de kamer voelt zoveel fijner dan de muffe warmte van de sok. Ik glimlach om mijn tenen en om mezelf.
Door de eigenwijze teen heb ik mijn dag bewuster beleefd. Mijn zintuigen deden mee vandaag, ik voelde het ruwe leer en de lucht, ik raakte de plavuizen. Maar bovenal voelde ik de vrolijke vrijheid.
Geluk zit in een klein gaatje.
Hotske Batteram
