Hij moest er zelf ook wel om lachen.
Hij keek strak naar zijn iphone. Alsof alle wijsheid uit het apparaat zou
komen. Oké, hij is zeiler en wilde met het weer rekening houden. Toen hij toch
op keek van zijn beeldschermpje was zijn vraag over de weersverwachting
overbodig. Op dat moment zag hij de donkere
wolken boven ons. De wind trok aan en drie tellen later plensde het. Waarschijnlijk
voor buienradar te kort om op een schermpje weer te geven.
Ze moesten er zelf ook wel om
lachen. Hun tomtom had gezegd, oftewel de stem uit het apparaat, dat ze recht
door moesten. Hun gezonde verstand en richtingsgevoel dachten er anders over.
Toch volgden ze de vriendelijke vrouwenstem, die het natuurlijk fout had. Het
apparaat wist niet, voor zover een apparaat iets weet, dat de verkeerssituatie
was gewijzigd.
Ik moest om mezelf lachen. Ik was
een route aan het uitstippelen, en keek op googlemaps hoe wandelroutes er uit
zien. Waar paden lopen en waar water is. Kijken op een beeldscherm, terwijl ik
toch altijd vind dat je je moet laten verrassen door het leven zelf? Juist de
paden en wegen bewandelen die op dat moment het beste lijken?
Onze grootouders zouden er om moeten
lachen. “Kinderen”, zouden ze zeggen, “jullie hebben dat speelgoed niet nodig”.
Je hoeft alleen maar te kijken!
Hotske
