Hij huppelde van de man naar de vrouw. Hij werd aangemoedigd met woorden als: “toe maar” en “goed zo”. Je kon zien dat hij nog moest wennen aan de grote wereld want de handen van de man en de vrouw gaven hem de verwachte veiligheid. Toen ze uiteindelijk uitgespeeld waren, werd de fiets weer gepakt. Een heel ritueel van bandjes vastmaken volgde. En weer klonken allemaal bemoedigende woordjes als: “wat zit je daar mooi”, “en ja, nu gaan we weer een stukje fietsen”, “fietse-fietse-fietsen!!!”
Vooral de man was druk met het praten en met woordjes toespreken. Ik kreeg de indruk dat hij nu in de vakantietijd vooral de quality time pakte. Misschien was de verdeling voor de zorg in zijn nadeel uitgepakt en wilde hij nu vooral tijd met elkaar doorbrengen. Hij deed in ieder geval verbaal erg zijn best.
Nou begrijp ik nooit zo goed waarom je tegen een peuter zo mal gaat praten, op zo’n babyachtige manier met een hoog stemmetje, maar tegen een hond snap ik het al helemaal niet.
Hotske 20 augustus 2012
