Het is een oud woord “beklijven” en ik ben bang dat het ook een oude gewoonte is geworden. Wie of wat beklijft er nu nog? Beklijven is zoiets als laten bezinken. Als je iets mee maakt, heb je even tijd nodig om dat een plekje te geven. Om de herinnering in het juiste laadje in je geest op te ruimen. Het moet even landen, zeggen we dan. Dat is beklijven.
Maar we hebben het druk, druk, druk. En voordat we een beetje kunnen nagenieten van iets moois of iets ingrijpends, is er alweer een volgende aktie of gebeurtenis. Nieuwe informatie en nieuwe prikkels in overvloed. Nieuwe dagen zitten helemaal vol. Momenten van beklijven zijn er niet.
Jaren geleden kreeg ik yoga van een schat van een lerares, één van haar bijzondere lessen wil ik graag delen. Als je inademt, duurt het een fractie van een seconde voordat je weer uitademt. Probeer het maar eens. Inademen, dan is er even niks en vervolgens adem je weer uit. Dat gaat automatisch je merkt het waarschijnlijk niet eens. Maar dit is het voorbeeld van hoe het in ons dagelijks leven ook behoort te zijn. Dat “even niks” dat is het moment van beklijven. Je maakt iets mee, een kleine of een grote gebeurtenis en in het moment van “even niks” laat je het op je inwerken en maak je er een mooie herinnering van.
Ik ga weer beklijven.
Hotske, 25 juni 2012
