Daar zit ik dan. Ik ben jaloers. En dat is niks voor mij. Ik gun een ieder zijn ding, plezier of wat dan ook. Maar ik ben simpelweg stik jaloers. Weet je op wie? Op schrijvers, die zich dagenlang in hun schrijvershol terug kunnen trekken. Die in alle eenzaamheid hele hoofdstukken schrijven, weer weggooien en weer opnieuw kunnen beginnen. De hele lange werkdag tot hun beschikking hebben. Die zich niet druk maken over eten, slapen en al helemaal niet over wc-papier en pannenkoeken.
Daar zit ik dan. Ik ben geen schrijfster die met schrijven de kost verdiend. Ik doe het lekker hobbymatig en voor de lol. En wees maar gerust ik stop nog lang niet. Maar ik moet eerst wel al het andere klaar hebben voordat mijn hoofd überhaupt gedachten kan pakken en mijn vingers woorden kunnen typen. Eerst moeten er pannenkoeken worden gebakken. Er moeten stage-werkkleren gewassen, die op maandag weer aan moeten. De w.c. moet schoon en de vieze vette borden moeten worden af gewassen. De boodschappen zijn al in huis, maar wc-papier en koekjes zijn vergeten. En er moet nog een economie-hoofdstuk overhoord worden.
Als het dan zondagochtend is en de lieverds zijn moederdag niet vergeten, dan smelt ik. De cadeaus zijn met de kinderen meegegroeid. Ik herinner me de knutselwerkjes van de kleuterklas, van onschatbare waarde! Daarna wordt vooral de drogist bezocht voor producten die herkenbaar zijn. Nu krijg ik erg mooie persoonlijke presentjes. Met grote zorg gekocht. Het mooiste zijn de boeken, ik ben er stil van.
Blij dat de pannenkoeken naar wens waren en dat ik met liefde voor ons grut kan zorgen. Dankbaar voor hun waardering. Heel speciaal dat ze zelfs weten met welke boeken ze mij een plezier doen. Ik heb geen schrijvershol nodig. De dagelijkse praktijk is goed genoeg voor een column.
Hotske, 14 mei 2012
