Ja, daar is die dan. Niet te geloven. Eigenlijk is het mijn grootste schrik. Hij zat zomaar tussen alle digitale afbeeldingen. Een pracht van een foto. En daar zit ‘em de pijn. Want dat ene beeld zegt meer dan duizend woorden. Ik wilde schrijven over genieten van kleine dingen. Van ’s morgens even met blote voeten door het natte gras lopen. Van de zon zo lekker voelen op je blote armen. Van genieten van zomerse dagen. En van kleine gekke dingen doen, die je dagen glans geven. Van eigenlijk de dikke regendruppels van de hoosbui van afgelopen week op je huid willen laten vallen. Ik houd ervan om dat te beschrijven. Verhalend schrijven. Hopend dat de lezer dan een beeld krijgt van wat ik heb geschetst. Maar nu is daar die ene foto, pats boem.
Oké, de foto: als een uitnodiging, om plat op je buik te gaan liggen. Het gras kriebelt aan je benen. De warmte van de zon voel je op je blote huid. De wind wiegt zachtjes al het groen heen en weer. Het liefst zou je in het gras willen blijven liggen en kijken naar de bloeiende klaver vlak voor je neus. En als je daar dan eindelijk genoeg van hebt, kijk je naar de hoge blauwe lucht waar kleine wolkjes zweven. Waar je altijd, ook al ben je allang geen kind meer, wilt kijken of je een herkenbare vorm van wollige schaapjes vindt.
Beste lezer, geen digitale afbeelding toegevoegd. U zult het moeten doen met mijn verhalende woorden, die een beeld hebben geschetst.
Hotske, 28 mei 2012
