Ik wist niet eens dat ze er nog waren. Ze zaten vast in een doos, die al meerdere verhuizingen heeft overleefd. Ze hebben vast de toets moeten doorstaan: “gooi ik ze nu weg of niet?”. Afgelopen week kreeg ik zo maar mijn eerste schoentjes terug. Bedankt voor het bewaren, mem! Ik ben er echt heel blij mee. Ze zijn het begin van de stappen in mijn leven. Maatje 9, één jaar oud, denk ik. Je kunt dan net lopen. De eerste stappen in de grote wereld.
Een heel leven voor me, waarin stevige kinderschoenen de overhand hebben. Dat is belangrijk voor de groei van je voeten. Als puber de gympen opgezocht. Bij de eerste baan een sleehak gekozen. Witte trouwschoenen gezocht. En later de wandelschoenen om kilometers Slachte en Afsluitdijk te trotseren. Heel lang bootschoenen gedragen, ook als er geen boot te bekennen is. Moeder zijn met schoenen die met gemak kunnen lopen, fietsen en rennen. Nu een ruim assortiment. De praktische instapper voor op de dag. Met hak voor “het mooi zijn”. En nog steeds de wandelschoen voor de keren lopen in de natuur.
Vele stappen al gezet. Zoveel, dat ik soms al achterom ga kijken met een beetje weemoed. Denkend aan mooie herinneringen, wat allemaal al is geweest. Ooit begonnen met maatje 9. Mijn levensstappen, mijn leven tot nu toe. Alle schoentjes en schoenen op een rij. En eigenlijk loop ik het liefste, het allerliefste op blote voeten de wereld in. Onbezonnen en vrij maar met de ervaring van alle gezette voetstappen.
Hotske 26 maart 2012
