Het had geregend,
alle stoelen op het terras waren nat. Het personeel van de strandtent was net
begonnen en dan is stoelen droog maken niet het eerste. Er zaten al twee mensen
aan de koffie. De kuipstoeltjes zagen er uitnodigend uit. Zwarte en witte
stoelen, ik vond het opvallend dat aan elk tafeltje of witte of zwarte stoelen
stonden. Ik zocht een plekje en schudde
aan de rugleuning, de meeste druppels vielen er af. Peter en Annemiek zaten er
al, dus kon ik dat ook. Ik kreeg koffie en als het een beetje fris is, smaakt
een kop warme koffie heerlijk. Even later kwamen Thomas und Andrea. Ze ploften
op de natte stoelen, de dikke spijkerbroeken en winterjassen waren te warm voor
de herfstdag, maar absorbeerden prima de regendruppels van de stoelen. Even
later liepen Karl und Monica het terras op, mit der kleine Tobias. Het
piepkleine mensje zat lekker warm bij Monica in de buidel. Omdat het kleine
mutsje lichtblauw was, wist ik dat het Tobias was. Monica wilde niet zitten, ze
zei tegen haar man dat de stoelen nass waren. Met een ferme beweging draaide ze
zich om en wilde weg lopen. Ach, zei ik tegen Karl, gewoon even de druppels er
af schudden, mijn Nederlands begreep hij omdat ik de handbeweging er bij
maakte. Even later zat Monica aan de muntthee, Karl had rum in zijn warme
chocolade melk en veel Sahne. Aan het verste tafeltje kwamen Joep en Nicolien. Nicolien
is altijd voorbereid op van alles en nog wat. Kordaat pakte ze uit haar rugtas
een papieren zakdoekje veegde de stoel droog en ging zitten.
Mensen kijken blijft
leuk! Namen voor onbekenden bedenken ook.
Mijn koffie is op.
