We
rolden zomaar de diepgang in. Het was op het randje, bijna voelde het als
ongemakkelijk. Ze was zo open en puur en toch kenden we elkaar nog maar enkele minuten.
We spraken over het leven en over de keuzes die je voorgeschoteld krijgt. Ze
vond het lastig dat je zoveel moest ervaren in het leven. Ze vroeg zich hardop
af of je ook leerde van ervaringen van anderen. Ze had een zus, die beleefde van
alles en nog wat, ook nare dingen en ook vaak door eigen toe doen. Als ik met
haar meeleef, zei ze, is het dat dan ook mijn ervaring? Haar ogen keken me
recht aan. Haar jonge gezicht was zo eerlijk en nauwelijks door het leven
getekend.
Misschien
iets te resoluut, zei ik; nee, dat kan niet! Het is de ervaring van je zusje.
Jij kunt je inleven in haar situatie, je kunt haar helpen en het mooiste is
waarschijnlijk dat je haar blijft accepteren, wat er ook gebeurt. Maar het
blijft de ervaring van je zus. Jij kunt kijken naar jouw ervaring, de reactie
op de belevenissen van je zusje. En door te kijken naar jouw gedachten, na te
denken over wat je denkt, wat jouw gedachten zijn, heb je een geweldige kans om
jezelf te leren kennen. Als je oordeelt, moet je kijken naar waarom je
gedachten een oordelend karakter krijgen. Als je haar onvoorwaardelijk blijft
steunen, kun je bedenken waarom je dat doet. Ze keek me een beetje schaapachtig
aan, we schrokken beiden van ons gesprek. Maar jah we wisten ook, als je over
het leven praat, dan gaat het ergens over!
