Het
lijkt er op dat het een lange mooie zomer wordt. Afgelopen dagen was het
prachtig. Wij waren in een watersportdorp. De weg op het water was bekend, de
hoogte van de bruggen niet meer. Net voor een brug genoot een man van de
avondzon. Hij zat voor zijn huis onder de parasol. Hij kwam naar ons toegelopen,
vertelde ons wat wij wilden weten en hij praatte nog wat verder zoals mensen
doen die altijd over boten praten. Hij kende ons nog van de haven. De
herkenning was mooi. Al snel kwam die ene zin er uit; “mijn vrouw leeft niet
meer”.
Het
licht van de brug sprong op groen, dat betekent voor een schipper naar de brug
toe, want die gaat open. Wij gingen verder met de boot. Maar de woorden van de
man bleven in mijn hoofd hangen. De oudere man was uiterst vriendelijk, altijd
ook al geweest. Zijn praat was nog hetzelfde, maar toch was er met die ene zin
een wereld van verschil. In die paar woorden over het verlies van zijn vrouw,
zat een groot verdriet. Een leven lang samen en nu was zij er niet meer.
Een
man die praat over boten en bootjes, maar niet over zijn gevoel. Waarschijnlijk
ook niet groot gebracht met woorden van emotie. Maar zoveel gevoel in één enkele
zin. Wat een kracht in woorden. Hij deelde de woorden van zijn hart. Dan is één
zin genoeg.
