Het is winters weer.
Dat betekent een beetje vorst en een beetje sneeuw. Meer is het niet. Op de
weilanden staan duizenden ganzen, misschien wel meer. Als je een groep ganzen
ziet vliegen, word je bijna jaloers. Je zou willen dat de mensen ook zo mooi
als één geheel bewogen. Er zijn geen botsende ganzen, ze vliegen als een zwerm
heen en weer. Er moet een groepsziel zijn, die aanstuurt en het geheel kan
overzien.
Om het geheel van
onze mensenwereld te kunnen overzien, moet je wel heel goed kunnen nadenken. Je
kunt het bijna samenvatten als; fouten in systemen worden duidelijk. Het zou de
titel van een essay kunnen zijn over de dingen die niet meer kunnen.
Door dat er zelfs in
ons land gefotoshopte foto’s van politici rondgaan, moet je wel nadenken over
al het nieuws. Wat is waar? Klopten alle berichten in het verleden wel? Vanaf
deze week nemen we niet meer klakkeloos de waarheid over nieuwsfoto’s aan. Dan
de farmaceutische industrie, de prijs van medicijnen wordt belachelijk hoog
gehouden, puur en alleen om er aan te verdienen. In de krant van zaterdag nog
een bericht over de kosten van de energiebedrijven. Ook hier gaat het alleen om
geld. Prijsafspraken waren dacht ik taboe, maar niet bij grote bedrijven. Dan
de mensen in Groningen die in de weer moeten met de NAM, als individu ben je
maar een heel klein pionnetje. Omdat het allemaal tegelijk komt, is wel heel
duidelijk dat dit soort systemen niet meer werken. Er is de roep om
maatschappelijke discussie. Naar een maatschappelijk verantwoord ondernemen. De
term is mooi, bedrijven moeten rekening houden met de maatschappij. Wij zijn die
maatschappij. Gelukkig staan er zo nu en dan pioniers op. Mensen die begaan
zijn met andere mensen, of eigenlijk met de maatschappij.
We moeten weer leren
om als geheel te vliegen net als een zwerm ganzen. Met een groepsziel of
collectief bewustzijn, geef het maar een naam. Een verantwoordelijkheid voor
elkaar.
Als grote jongens het
te bont maken, worden ze teruggeroepen.
