Eigenlijk zou iedereen moeten
strijken. Gewoon simpelweg de strijkbout pakken, de strijkplank uitklappen en
aan de slag. Afgelopen week heb ik de tafellakens gestreken, die ik elk jaar
met Kerst gebruik. Ik weet niet eens of je tegenwoordig nog wel van zulke mooie
lakens kunt kopen. De ene is groot en groen, de andere is voor een ronde tafel,
gekregen van mijn schoonmoeder toen ik voor de eerste keer een kerstlaken nodig
had. Het rood van de hulst en de kerstster is allang niet meer fel van kleur.
Tijdens dat automatische strijken,
kon ik rustig nadenken over de wereld en wat er in onze wereld gebeurd. Het is
zoveel en er is zoveel wat niet te begrijpen is. Wat moet je daar dan mee? Moedeloos
of bang worden helpt in ieder geval niet. De krant opzeggen en de televisie uit
doen is voor één dag wel lekker rustig maar helpt ook niet. En terwijl mijn
hand strijkt, denk ik aan de kerst. En aan de dankbaarheid voor fijne
kerstdagen en weet ik dat dagen vol zitten met lichtpuntjes. Een beetje lief
zijn, aardig zijn mag ook. Omzien naar elkaar en vriendelijk zijn. Alle
uitingen van medemenselijkheid zijn goed. Die zijn ook licht van energie. Angst
en haat zijn zwaar, drukt zwaar op je gemoed. Alle kleine positieve dingen zijn
goed en rimpelen verder in de wereld. Elk vriendelijk woord en elke mooie lach zetten
aan tot ook weer iets moois. Zo zorgen wij ervoor dat angst en haat het altijd
verliezen.
Iedereen zou zo nu en dan de
strijkplank en de strijkbout moeten pakken. Jong, oud, man, vrouw, christen,
moslim, blank, zwart, schrijver of cartoonist, echt iedereen. En even bedenken
wat gebeurd in de wereld? En wat doe ik?
Hotske Batteram.
