Daar dacht ik deze week aan. Aan
tolerantie. Of eigenlijk meer van; waar is dé tolerantie gebleven? Ik dacht er heel
vaak aan. Maar wat is het nou precies? Google vertelde me dat de Dikke van
Dalen zegt dat het verdraagzaamheid is. Verder vond ik als omschrijving; de
bereidheid om andere mensen afwijkend te laten denken. En ook; het vermogen om iets
te verdragen.
En ergens tussen alle omschrijvingen
van “tolerantie” stond het woord “speling”. Het is het smalle speelveld waarin wij
ons begeven. Daar waar je mag vasthouden aan je eigen overtuiging, maar waar
nog een klein beetje ruimte over is, voor iets wat jij niet bent of wat jij
niet kent of wat jij niet vindt! Daar in dat stukje tussenruimte dat speelveld,
daar heb jij de ruimte om iets anders aan te horen. En er naar te luisteren. In
ieder geval is daar ruimte voor iemand die anders denkt. Dat is tolerantie.
Laten we het speelveld tussen de verschillen gebruiken om daar tolerant te
zijn.
Het is niet te geloven, maar terwijl
ik dit schrijf hoor ik een radio, zachtjes klinkt er een liedje. Ik moet me
even op de tekst concentreren, het deuntje vindt zijn weg en de woorden worden
krachtiger. Als harten een sprongetje kunnen maken, dan doet mijn hart dat nu. De
tekst luidt; iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Een liedje
van Thé Lau. En zo is het.
Hotske Batteram.
