Maandenlang was ik vergeten waarom
zoveel mensen van het voorjaar houden. Eindelijk
zien we dan de natuur ontluiken. Bijna was ik vergeten hoe mooi de tulpen in het
voorjaar kleuren. En haast was ik vergeten hoe fris de lente ruikt en hoe herkenbaar
de vogels fluiten over weidse weilanden. Vandaag in de stralende zon, met een
lucht blauwer dan blauw, mocht ik weer ervaren dat de natuur altijd zijn cyclus
maakt. In de winter de rust met de belofte om in het voorjaar weer volop te bloeien.
Maar vandaag merkte ik dat ik al heel lang ben vergeten, hoe fruitbomen van dag tot dag, in het voorjaar hun bloesem laten prijken. En ik weet dat je verwondert mag zijn over de pracht van de natuur, maar ik was de bomen vergeten. In koude maartse dagen hadden we jonge fruitbomen geplant en eindelijk komen er blaadjes uit de minuscuul kleine knopjes. Heel pril is de witte bloesem. Ik was verrast en ben blij dat ik weer de groeifases van de boom heb gezien. Altijd al heb ik een zwak voor krachtige bomen, die zo mooi de seizoenen aan ons laten zien. Vandaag heb ik de lentepracht en de belofte van de groei in de fruitbomen gezien. Ik zal het nooit weer vergeten.
Hotske.
