Levensecht staat hij voor me. En ik snap die kleine kinderhartjes zo goed. Het is gigantisch en imposant als daar een heilig man in vol ornaat voor je staat. Zijn rode mantel reikt tot op de grond, de staf stevig in de hand. En een gezicht dat behoorlijk oud lijkt. Je voelt de spanning. Maar gelukkig is de vrolijkheid net ietsje groter. Kinderen en ouders zijn “vol verwachting”, zoals het liedje al aangeeft. Het ritueel wordt door ons allemaal in ere gehouden.
Het is heerlijk om als kind zeker te weten dat zo halverwege november de stoomboot, die allang niet meer op stoom vaart, weer aankomt. Het is heerlijk om met elkaar, met je vriendjes, in zekere spanning af te wachten wat er gaat komen. En als finale, is het heerlijk om met je vader en moeder, broertjes en zusjes in de veiligheid van je eigen huis, ook nog eens wat kadootjes te krijgen.
Maar lieve ouders, hulpsinten en andere goed gezindte hulptroepen, het gaat niet om de cadeaus. Het gaat om de sfeer van het samen beleven. Die sfeer, die blijft hangen. En dat is een prachtig piketpaaltje in het leven. Een terugkerend ritueel. Die de donkere dagen overzichtelijk maakt.
Hotske.
